รีวิวแบบสั้นๆ : Frame Punch Board / We R Memory Keepers

เป็นพวก “ติดกรอบ” ค่ะ ชอบอะไรที่เป็นกรอบ เป็นช่อง ดังนั้น พอเห็นอุปกรณ์ทำกรอบรูป - Frame Punch Board ของ We R Memory Keepers วางขายในร้านแบบสดๆ ร้อนๆ ก็เลยไปถอยออกมากับเขาหนึ่งเครื่อง ขนาดกำลังดีนะคะ ประมาณ 11 x 28 ซม. หน้าตาแบบนี้เลยค่ะ

ในแพคเกจจะมีคู่มือการใช้มาให้ด้วย เป็นกระดาษพับทบแบบนี้ค่ะ

เท่าที่ลองใช้ดูก็โอเคนะคะ แต่จะคุ้มราคาไหม -- อันนี้ไม่ค่อยแน่ใจ ขึ้นอยู่กับการใช้งานของแต่ละคน จะเล่าให้ฟังแล้วกันค่ะว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง

เริ่มจากสิ่งที่ชอบประการแรกคือ ในความรู้สึกของเรา การใช้งานไม่ยุ่งยากเท่าการใช้เครื่องไดคัทในแง่ที่ว่า ไม่ต้องใช้แม่แบบในการตัดกระดาษ ต้องรองแผ่นโน่น นี่ นั่น เยอะแยหลายสิ่ง แค่สอดมุมกระดาษเข้าไปตามจุดที่กำหนด ก็กดใบมีดตัดมุมได้เลย แล้วก็ไม่ต้องเสียเวลาแงะกระดาษออกจากแม่แบบได้คัทด้วย

ประการต่อมาคือสามารถทำกรอบได้หลายไซส์ ไม่จำกัด (แต่ความกว้างของขอบของกรอบรูปมีจำกัด) แม้ว่าในคู่มือจะบอกว่าทำกรอบรูปได้ตั้งแต่ขนาด 2 นิ้วถึง 12 นิ้ว แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาสำหรับกระดาษที่ใหญ่กว่า 12 นิ้ว เพราะตัวเครื่องทำงานโดยอาศัยแค่ส่วนที่เป็นมุมกระดาษ แต่ถ้ากระดาษเล็กกว่า 2 นิ้ว ก็อาจจะมีปัญหาได้ค่ะ เพราะช่องที่เกิดจากการเจาะมุมด้านในนั้นมีขนาดใหญ่พอสมควร

ประการที่สามที่ชอบมากก็คือ สามารถตัดมุมโค้งของขอบด้านในได้ เท่าที่นึกออก ยังไม่มีเครื่องไหนทำได้แบบง่ายๆ ขนาดนี้ นอกจากตัวไดคัท ซึ่งมีขนาดจำกัด เพราะไดคัท 1 ชิ้น ก็จะตัดได้ 1 ขนาดตามแบบเท่านั้น แล้วเจ้าเครื่องนี่ยังปรับได้ คือจะตัดกรอบรูปแบบที่มีขอบเท่ากันทุกด้านก็ได้ หรือจะเป็นแบบที่ขอบล่างหนากว่าขอบบน (หรือสลับกัน) เพื่อเอาไว้ตกแต่งหรือเขียนโน้ตสั้นๆ คล้ายกรอบรูปโพลารอยด์ก็ได้ค่ะ

อะ ใส่รูปให้ดูกันหน่อยว่าจะได้ผลงานประมาณไหน จริงๆ แล้วกรอบรูปไม่ได้เบี้ยวนะคะ เราถ่ายรูปเบี้ยวเอง 555

ทีนี้จะเล่าถึงสิ่งที่ไม่ค่อยจะชอบบ้าง
- ต้องจับกระดาษดีๆ ให้ได้มุมเวลาตัด ไม่อย่างนั้น งานจะออกมาไม่ค่อยเรียบร้อย มีเบี้ยวบ้าง อะไรบ้าง เพราะตัวไกด์มุมไม่ได้ยาวมาก ปัญหาก็คล้ายๆ กับเวลาเราใช้พวก Corner punch อื่นๆ นั่นแหละ ถ้าจับกระดาษไม่ดี ก็จะตัดออกมาเบี้ยว ไม่ได้มุมเป๊ะ
- ตัวตัดขอบด้านตรง ไม่เวิร์คเลย เป็นปัญหาต่อเนื่องจากข้อที่แล้ว ถ้าเรากดตัดมุมกระดาษเบี้ยว ตัวตัดขอบตรงก็จะตัดได้ไม่เนี้ยบ (จุดที่ 1, 2, 4 ในรูป) แล้วถ้ากดใบมีดแบบไม่ได้ดูให้ดี ก็อาจจะตัดเลยหัวมุมกรอบรูปไปได้ แบบในรูป ตรงจุดที่ 3 ตรงนี้แนะนำว่าให้เก็บเนี้ยบด้วยแท่นตัดกระดาษหรือคัตเตอร์ดีกว่า ที่จริงเขาก็มีคำเตือนเรื่องนี้ในคู่มือค่ะ ว่าอาจจะเกิดรอยตัดที่ไม่ตรงได้ ให้ใช้กรรไกรเล็มเอา

- ตัวตัดมุมโค้งด้านนอกอาจตัดเบี้ยวได้ ถ้าต้องการกรอบรูปมุมมน(ด้านนอก) แนะนำให้ตัดมุมด้านนอกก่อนเลย เพราะถ้าไปตัดมุมหลังจากเจาะช่องตรงกลางออกไปแล้ว จะทำให้เราตัดมุมพลาดได้ (จุดที่ 5) ถ้าเผลอออกแรงดันกระดาษเข้ามุมมากเกินไป หรือถ้าอยากได้งานเนี้ยบจริงๆ ก็ควรใช้ตัวตัดมุม เช่น corner chomper ไปเลยดีกว่า
- ใช้งานยาก ในแง่ที่ว่า ถ้าต้องการกรอบรูปที่มีขนาดเท่านี้เท่านั้นเป๊ะ ต้องคำนวณไซส์กระดาษเผื่อส่วนที่เป็นขอบรูปก่อน (แต่ในคู่มือก็จะมีบางไซส์ที่คำนวณมาให้แล้ว)

นอกจากนี้ก็ยังมีเรื่องอื่นๆ ที่ควรระวัง เช่น ควรทดลองตัดด้วยกระดาษสำรองก่อนจะใช้กระดาษจริง เพื่อดูว่าเราพอใจไหมกับขนาดที่ได้ แล้วก็ควรใช้กระดาษที่หนาสักหน่อย อย่างน้อยก็น่าจะ 100 แกรมขึ้นไป เพราะถ้าใช้กระดาษบางเกินไป อาจจะทำให้ตัดกระดาษเบี้ยวได้ง่าย เนื้อกระดาษก็มีผลนะคะ ถ้าเนื้อหยาบ เราก็จะได้งานที่ไม่เนี้ยบ มีขุยเยอะ

เจ้าเครื่องนี้วางขายในเมืองไทยในราคาต่อเครื่องคือ 1500 บาทโดยประมาณ โดยส่วนตัวคิดว่า ถ้าไม่ได้ชอบทำกรอบรูปจริงๆ หรือใช้งานกรอบรูปจากกระดาษทีละมากๆ ก็อาจจะไม่คุ้มค่ะ

ทำบราวนี่ด้วยเตาไมโครเวฟ

มีอยู่วันนึง ไปเดินซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตห้างดังแถวบ้าน ก็ให้บังเอิญเจอเจ้าสิ่งนี้ => แป้งขนมสำเร็จรูปที่จั่วหัวไว้ว่า "Browine in a cup"

ป้าดดดด เข้าทางเรยยยย อะไรที่มันง่ายๆ เร็วๆ แบบเน้ ถูกใจแม่บ้าน wannabe อย่างเรายิ่งนัก ว่าแล้วก็สอยมาหนึ่งซอง ราคาก็เอาเรื่องอยู่นะ คือซองละ 45 บาท ถ้านึกถึงว่าเราไปซื้อขนมบราวนี่ที่เขาทำสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ยี่ห้อระดับกลางๆ ไม่ใช่หรูหราไฮโซฯ ชิ้นนึงก็ราคาประมาณนี้แหละ แถมไม่ต้องมานั่งทำเองด้วย 

สิ่งที่ต้องเตรียม

1. แป้งขนมสำเร็จรูป

2. เนย หรือ น้ำมัน (หน้าซองไม่ได้ระบุว่าเป็นนำ้มันอะไร ก็ใช้น้ำมันพืชนั่นแหละมั้ง ส่วนเราเลือกใช้เนยเพราะคิดว่ามันน่าจะหอมกว่า)

3. น้ำเปล่า

4. ถ้วยกาแฟแบบที่เข้าเตาไมโครเวฟได้

จากนั้นก็ผสมส่วนผสมตามขั้นตอนที่บอกไว้หน้าซอง โดยเริ่มจากเติมน้ำประมาณ 4 ช้อนคาวและเนย (หรือน้ำมัน) 1 ช้อนคาว ลงในถ้วยกาแฟ นำไปเข้าเตาไมโครเวฟ 20 วินาทีหรือจนกว่าเนยจะละลาย จากนั้นเติมแป้งบราวนี่ลงไปในถ้วย ใช้ช้อนคนให้เข้ากัน (ผสมแป้งเสร็จแล้ว จะใส่ส่วนผสมอื่นๆ เช่น ถั่ว, ชอคโกแลต, ผลไม้แห้ง ลงไปด้วยก็ได้) นำเข้าเตาไมโครเวฟอีกครั้ง ใช้เวลาประมาณ 1 นาที หรือจนกว่าเค้กจะสุก ตามสูตรเขาบอกว่าใช้ความร้อน 800 วัตต์ ถ้าเตาของใครแรงไม่ถึง ก็อาจจะใช้เวลามากกว่านี้

พอทำออกมาแล้ว หน้าตาก็พอกินได้ ประมาณนี้

ส่วนรสชาติก็พอได้นะ ไม่ได้เลวร้าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอร่อยเลิศเลอ เราใส่ช็อคโกแลต M&M ลงไปด้วย พอเข้าเตาแล้วปรากกว่าสีเคลือบมันละลายออกหมด ถ้าตะกุยดูด้านล่างก็อาจจะดูไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ ดังนั้นแนะนำว่าใช้ช็อคโกแลตแบบที่ไม่เคลือบสีจะดีกว่า หรือใส่ถั่วกรุบกรอบ น่าจะอร่อยดีไปอีกแบบ

ในความเห็นส่วนตัว คิดว่าแป้งสำเร็จรูปแบบนี้ เหมาะสำหรับคนที่อยากเล่นทำกับข้าว/ขนมชั่วครั้งชั่วคราว (แบบเรา) แต่ทำไม่ค่อยเป็นและขี้เกียจซื้อส่วนผสมเยอะแยะยุ่งยาก แบบเอามาลองทำให้พอหายอยาก สมใจแล้ว ฟินแล้ว ก็ไปทำอย่างอื่น ^^'

อีกอย่างก็คือเหมาะสำหรับคนที่แพ้กลูเตน (โปรตีนชนิดหนึ่งในข้าวสาลี, ข้าวบาร์เลย์, ข้าวไรย์) แต่อยากกินบราวนี่ ซึ่งเบเกอรี่ที่ไม่มีกลูเตนในบ้านเราก็หาได้ยากอยู่นะ เพราะว่าเจ้าซองที่เราซื้อมานี้ มีป้ายกำกับหราอยู่หน้าซองเลยว่า 100% Gluten Free ดังนั้น คนที่แพ้กลูเตนก็กินขนมบราวนี่ยี่ห้อนี้ได้ นอกจากนี้ยังมีตราฮาลาล HACCP Certified รับรองอาหารสำหรับชาวมุสลิม ดังนั้น พี่น้องมุสลิมก็กินได้เช่นกัน

ส่วนเรานั้น หลังจากได้ทดลองทำจนสมใจแล้ว ก็กลับไปซื้อเขากินต่อไป แฮร่!

คิดจะขายของออนไลน์ อย่าประมาทเรื่องภาษี

เชื่อว่ามีหลายคนที่ชอบทำงานฝีมือใฝ่ฝันอยากมีร้านขายงานฝีมือเป็นของตัวเอง ซึ่งสมัยก่อนไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะการลงทุนเปิดร้านขึ้นมาสักร้าน ต้องใช้เงินไม่น้อย แต่ปัจจุบันทำได้ง่ายกว่านั้นเยอะ โดยการย้ายหน้าร้านไปไว้บนเครือข่ายอินเทอร์เน็ต ซึ่งลงทุนน้อยกว่ามาก แม้จะมีความเสี่ยงว่าลูกค้าอาจจะมีน้อยกว่าการเปิดร้านจริงๆ ยิ่งอยู่ในยุคของเฟซบุ๊คและอินสตาแกรมด้วยแล้ว การขายของออนไลน์ยิ่งทำได้ง่ายมากๆ

แต่ระยะหลังนี้ได้เห็นคนรู้จักที่ขายของออนไลน์เริ่มมีปัญหาเรื่องภาษี คือไม่ได้เข้าระบบการเสียภาษีอย่างที่ควรจะเป็นนั่นเอง เมื่อสรรพากรตามเจอ ก็ย่อมต้องโดนตรวจสอบเป็นธรรมดา โดยเฉพาะร้านที่ขายดี มีแฟนเพจหรือมีคนติดตามเยอะ ก็จะโดนเพ่งเล็งเป็นพิเศษ

เท่าที่คนเขียนพอจะรู้มาบ้าง เพราะว่าอยู่ระหว่างชั่งใจว่าจะเปิดร้านออนไลน์กับเขาดีหรือไม่ ก็คือว่า ไม่ว่าคุณจะตั้งบริษัทหรือไม่--ภาษาทางกฎหมายคือไม่ว่าคุณจะเป็นนิติบุคคลหรือบุคคลธรรมดา เมื่อมีรายได้เกิดขึ้น ต้องแจ้งสรรพากรค่ะ เพื่อเสียภาษีตามกฎหมาย ต่อให้รายได้ไม่ถึงขั้นที่ต้องเสียภาษี เราก็ต้องแจ้งค่ะ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนข้อหาหลบเลี่ยงภาษีได้ แล้วการโดนเรียกตรวจสอบย้อนหลังเป็นเรื่องยุ่งยากมากๆ ดี-ไม่ดี อาจจะต้องจ่ายค่าปรับด้วย เพราะฉะนั้นทำให้ถูกต้องตั้งแต่แรกดีกว่าค่ะ

ถ้าสมมติว่าคุณขายของเป็นงานอดิเรก ปริมาณสินค้าไม่มาก รายรับตรงนี้ไม่เยอะ ก็ไม่ต้องกลัวค่ะว่าเราจะโดนขูดรีดภาษี เพราะอัตราการเสียภาษีบ้านเรานี่...ถ้าเทียบกับเมืองนอก ขอบอกว่าไม่ได้โหดร้ายอะไรเลยค่ะ เท่าที่ทราบตอนนี้ รายได้ระดับที่ต้องเสียภาษีและต้องจดทะเบียนภาษีมูลค่าเพิ่มคือ 1.8 ล้านบาทต่อปีค่ะ นั่นคือถ้าคุณขายของได้ไม่ถึง 150,000 บาทต่อเดือน คุณก็ไม่ต้องเสียภาษี (แต่ต้องแจ้งรายได้นะคะ) โดยในกรณีที่เป็นบุคคลธรรมดา คือไม่ได้ตั้งเป็นบริษัทหรืออะไร เราก็ยื่นภาษีโดยใช้แบบ ภงด. 90 ได้ค่ะ โดยรายได้ตรงนี้จะอยู่ในมาตรา 40 (8) นะคะ ถ้าจำไม่ผิด สำหรับคนที่มีรายได้จากการขายของมากหน่อย ไม่อยากเสียภาษีรวดเดียวเยอะๆ ก็ไปยื่น ภงด. 94 ได้ทุกครึ่งปีตามกำหนดของกรมสรรพากรค่ะ คล้ายๆ เป็นการแบ่งจ่ายค่ะ

มีข้อควรระวังอย่างหนึ่งที่เตือนๆ กันมาค่ะ สำหรับคนที่เป็นมนุษย์เงินเดือนด้วยหรือมีรายได้ทางอื่นด้วย นอกเหนือจากการขายของออนไลน์ คือให้แยกบัญชีที่รับเงินเดือนออกจากบัญชีที่ใช้รับโอนเงินลูกค้าของเรา คือใช้คนละบัญชีกันค่ะ เพราะเวลาตรวจสอบรายได้ตรงนี้ สรรพากรจะถือว่าเงินที่เข้าบัญชีทั้งหมดของเรา (ตามที่แจ้งไว้บนเว็บไซต์) คือรายได้จากการขายค่ะ เว้นแต่เราจะมีหลักฐานยืนยันว่าไม่ใช่ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะตัดปัญหาและความยุ่งยากโดยการแยกบัญชีไปเลยดีกว่า

สำหรับคนที่มีเว็บไซต์ แนะนำให้ไปจดทะเบียนเป็นผู้ประกอบการอิเล็กทรอนิกส์ที่กระทรวงพาณิชย์ด้วยเลยค่ะ จะยิ่งเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับเราว่าเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ถูกต้องตามกฎหมาย มีที่มาที่ไป ไม่ใช่แก๊งต้มตุ๋น ลูกค้าจะยิ่งวางใจใช้บริการค่ะ ส่วนคนที่เปิดขายเฉพาะบนเฟซบุ๊คหรืออินสตาแกรม ตรงนี้ยังไม่แน่ใจว่าจะมีการรับจดทะเบียนหรือไม่นะคะ (แต่ที่แน่ๆ คือสรรพากรเริ่มตามรอยผู้ค้าบนสองเครือข่ายใหญ่นี่แล้วนะคะ ใครยังไม่เคยยื่นภาษีก็รีบไปยื่นเสียเลยค่ะ) เอาไว้ถ้ามีรายละเอียดเพิ่มเติม จะมาเขียนบอกกันอีกทีค่ะ

ข้างล่างนี้มีลิงค์ที่อธิบายเกี่ยวกับภาษีและการขายของออนไลน์ได้ละเอียดพอสมควร ลองอ่านกันดูนะคะ
http://www.ksmecare.com/Article/65/27814/การค้าออนไลน์กับการเสียภาษีอย่างถูกต้อง

อันนี้แถมค่ะ เป็นกระทู้ในพันทิพ แบบสั้นๆ ค่ะ แต่น่าจะให้ภาพรวมได้ดีพอสมควร
http://pantip.com/topic/31068641

สุดท้ายคงต้องบอกว่า การเสียภาษีเป็นหน้าที่ตามกฎหมายของประชาชนค่ะ ไม่ว่าเราจะโอดครวญหรือรู้สึกว่าแฟร์หรือไม่แฟร์ยังไง ก็ต้องยอมรับความจริงตรงนี้ค่ะ ^^

กล่องยาแปลงโฉม

บังเอิญเป็นคนชอบแหวน ชอบซื้อและชอบสวม จนบัดนี้ทำแหวนพังไปไม่รู้กี่วงแล้ว แต่ก็ยังไม่เข็ด ยังคงหาแหวนวงใหม่มาสวมติดนิ้วอยู่ได้เรื่อยๆ ปัญหาที่ตามมาก็คือไม่มีที่จะเก็บแหวน กล่องเครื่องประดับหรือ Jewelry Box ส่วนใหญ่ก็ช่างมีขนาดจุ๋มจิ๋ม ไม่พอเพียงต่อการเก็บงำคอลเล็คชั่นแหวนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ - -" นอกเหนือไปจากราคาแพงโฮก อันตรายต่อกระเป๋าเงินของเราอย่างยิ่ง

แต่แล้วพระเจ้าคงเห็นใจ เมื่อวันก่อนแวะไปรับของที่ร้านขายอุปกรณ์สแครปบุ๊คเจ้าประจำที่เซ็นทรัลพระรามเก้า ลองแวะไปเดินเล่นในร้าน Komonoya (เป็นร้านขายทุกสิ่งอย่างในราคา 60 บาท คล้ายๆ ร้าน Daiso) ที่อยู่ชั้นเดียวกัน แล้วสายตาก็ไปพบกับเจ้ากล่องใส่ยาหน้าตาบ้านๆ แต่มีช่องใส่ยาเยอะมาก สำหรับคนขี้ลืม จะได้จัดยาเป็นชุดๆ ไว้กินทุกวันตามเวลาที่เขียนไว้ตามช่องบนกล่อง หน้าตาแบบนี้ล่ะจ้า
จึงตัดสินใจจ่ายไป 60 บาท รับกล่องยากลับบ้าน แล้วนำมาแปลงโฉม ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย เพราะกะว่าจะอาศัยเจ้า Masking Tape หรือบางทีก็เรียกกันว่า MT Tape, Washi Tape เทปกาวพิมพ์ลายแสนสวยที่กำลังฮิตในหมู่สาวๆ มาเป็นผู้ช่วย

เริ่มแรกก็ต้องขูดตัวหนังสือบนกล่องที่เห็นอยู่ตรงขอบด้านซ้ายกับด้านล่างออกไปก่อน ที่ต้องขูดออกก็เพราะว่าวาชิเทปที่เราจะใช้คราวนี้ (ลายจุดหลากสี) มีพื้นสีอ่อนและเนื้อเทปค่อนข้างโปร่งแสง ถ้าติดทับลงไปเลยก็จะมองทะลุไปเห็นตัวหนังสือบนกล่องได้ลางๆ

สำหรับการขูดตัวหนังสือออกก็ทำไม่ยากหรอกค่ะ ใช้สันคัตเตอร์หรือสันไม้บรรทัด (ของเราใช้สันฟุตเหล็ก) ขูดตัวหนังสือออกไป ไม่อยากให้ใช้ด้านคมนะคะ เพราะเดี๋ยวจะขูดขีดผิวกล่องจนเป็นรอยมากเกินไป เสร็จแล้วเช็ดผงสีที่ถูกขูดออกให้สะอาด อาจจะยังเห็นรอยหมึกจางๆ บนผิวกล่อง แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะพอเราติดเทปลงไปก็จะมองไม่เห็นแล้ว

ถัดจากนั้นเราก็เลือกวาชิเทปลายที่เราชอบ ติดลงไปตรงขอบซ้าย-ขวาและด้านล่าง ตัดและเก็บมุมเทปให้เรียบร้อย แค่นี้ก็ได้กล่องใส่แหวนน่ารักๆ ไว้ใช้ แถมยังใส่ได้ตั้ง 28 วงแน่ะ ^^

ให้ดูอีกมุมหนึ่งแบบชัดๆ หน่อย ^^

การตกแต่งของใช้ง่ายๆ ด้วยวาชิเทปก็จบลงด้วยประการฉะนี้ :)

แปลเพลง Bedroom Warfare (ตั้งชื่อเรื่องมันแบบดื้อๆ งี้แหละ)

ซิงเกิลที่ 2 ของอัลบั้มใหม่ของวงลูกรัก--One OK Rock พอดีว่าเป็นเนื้อภาษาอังกฤษล้วน เลยอยากลองทำดู จากเดิมที่ง่อยรับประทานเมื่อเจอเนื้อเพลงภาษาญี่ปุ่นซึ่งเรามีภูมิความรู้เท่าหางอึ่ง อ่านคันจิได้ไม่ถึง 20 ตัว T.T เอ้า แปะเพลงก่อน นี่ Official MV เนอะ 

ตามด้วยเนื้อเพลง

Bedroom Warfare

Keep your enemies close                                     จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว

Your enemies close                                              เก็บไว้ให้ใกล้ตัว

I cut you off but you're still here                            ฉันตัดขาดจากเธอไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้

You're like a whisper in my ear                             เธอเหมือนเสียงกระซิบข้างหูฉัน

You start soft but you're getting louder                 เริ่มแรกเป็นเพียงเสียงแผ่วเบา และแล้วจึงดังขึ้น

Every hour I feel the power                                  ทุกชั่วโมงที่ผันผ่าน ฉันรู้สึกได้ถึงพลัง

We go hard till the morning light                           เราฟาดฟันกันจนถึงรุ่งสาง

We battle nightly                                                   เราก่อสงครามกันทุกค่ำคืน

(Keep your enemies close…)                               (จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว...)

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Out of nowhere you come back into my life          เธอหวนกลับสู่ชีวิตฉันแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

And I know in the morning we'll be                       และฉันรู้ดีว่าเมื่อถึงตอนเช้า

Nothing more than each other's enemy                เราจะเป็นได้ก็เพียงศัตรูของกันและกัน

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Keep your enemies close                                      จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว

Your enemies close                                               เก็บไว้ให้ใกล้ตัว

It's like I've never had a chance                            ราวกับว่าฉันไม่เคยมีโอกาส (ไม่มีทางสู้)

We're doing a dangerous dance                           เราต่างร่ายรำท่วงท่าที่ร้ายกาจ

It's not a fair fight when you're already naked       ไม่ใช่การต่อสู้ที่ยุติธรรมเลย เมื่อร่างเธอเปลือยเปล่า

Your body language is so persuasive                    ภาษาเรือนกายของเธอช่างเชิญชวน

We go hard 'till the morning light                           เราฟาดฟันกันจนถึงรุ่งสาง

We battle nightly                                                    เราก่อสงครามกันทุกค่ำคืน

(Keep your enemies close…)                                (จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว...)

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Out of nowhere you come back into my life          เธอหวนกลับสู่ชีวิตฉันแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

And I know in the morning we'll be                        และฉันรู้ดีว่าเมื่อถึงตอนเช้า

Nothing more than each other's enemy                เราจะเป็นได้ก็เพียงศัตรูของกันและกัน

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Keep your enemies close                                     จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว

Your enemies close                                               เก็บไว้ให้ใกล้ตัว

I cut you off but you're still here                             ฉันตัดขาดจากเธอไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้

Bedroom warfare in the middle of the night           มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก
Out of nowhere you come back into my life           เธอหวนกลับสู่ชีวิตฉันแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
And I know in the morning we'll be                         และฉันรู้ดีว่าเมื่อถึงตอนเช้า
Nothing more than each other's enemy                 เราจะเป็นได้ก็เพียงศัตรูของกันและกัน
Bedroom warfare in the middle of the night           มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

เฮ้อ เหนื่อยเว้ย แปลเพลงนี่สิ้นเปลืองพลังงานอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอีตอนที่พยายามจะแปลออกมาไม่ให้มันดูตลก (แต่มันก็ยังตลกอยู่ดีป่าววะ? -"-) ดังนั้น บางท่อนจะไม่ได้แปลตรงเป๊ะๆ แบบว่ามีเสริม มีตัด มีแปลเลี่ยง ๆ กันบ้าง อะไรแบบนี้
เช่น  

• We go hard till the morning light  --> go hard นี่คือประมาณว่าไม่มีการออมมือให้ จะบอกว่าเล่นไม้แข็งก็ได้
•  Out of nowhere you come back into my life --> บางคนจะงงนะ แต่ถ้าใส่เครื่องหมาย , ลงกลางประโยค อาจจะเข้าใจง่ายขึ้น --> Out of nowhere, you come back into my life. คือว่าจู่ๆ นางก็โผล่มา พรวดพราดมากันแบบดื้อๆ 
• And I know in the morning we'll be / Nothing more than each other's enemy   --> จริงๆ นี่คือประโยคเดียวกัน "And I know, in the morning, we'll be nothing more than each other's enemy." แต่เวลาพิมพ์เนื้อเพลง เขามักจะตัดให้ลงท่อนที่ร้อง ซึ่งก็จะทำให้เรางงได้ 

ที่จริงแล้วเพลงนี้ไม่ได้เข้าใจยากนะ เพลงอย่าง Lost Star หรือ A Thousand Years ยังจะเข้าใจยากกว่าเสียอีก โดยเฉพาะ Lost Star นี่ มหากาพย์มาก เห็นแปลผิดแปลพลาดกันเยอะ ซึ่งเท่าที่ดู คิดว่าเหตุผลอย่างหนึ่งก็มาจากการพิมพ์เนื้อเพลงแบบที่ว่านั่นแหละ มันทำให้มองรูปประโยคที่ต่อเนื่องกันไม่ออก แล้วก็แปลพลาดกันได้ง่ายๆ

พูดถึงเพลงหน่อยเนอะ เท่าที่ดู ๆ ก็เหมือนมีบางคนไม่ค่อยปลื้ม แบบว่ามันป็อปไป อะไรไป ไม่เหมือนวันโอขุ มันไม่ใช่ ฯลฯ ประมาณนี้ ซึ่งก็คงจะเป็นเพราะรูปแบบและสไตล์ดนตรีที่เปลี่ยนไปเยอะมาก เมื่อเทียบกับงานเก่าๆ เพลงนี้อาจจะแปลกแตกต่างที่สุดล่ะมั้ง แต่เราชอบอะไรที่มันอึนๆ หลอนๆ (ในแง่ของเนื้อเพลง) คือในมุมของเรา ฝ่ายหญิง (ต้องเป็นหญิงสิ ทากะเป็นคนร้อง) เหมือนผีหลอกวิญญาณหลอนมาก นางร้ายนะคะ ไล่ให้ไป ก็ไม่ไป ผู้ชายพยายามจะตัดใจ ชิ่งหนี แต่นางก็วนเวียนกลับมา เป็นความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดที่อีนุงตุงนังวนเวียนอยู่แบบนี้ หาที่จบปึ้งให้ลงตัวไม่ได้

ในอัลบั้มใหม่นี่ เจ้าตัวเล็ก-ทากะจะโดนแฟนเพลงบางคนถล่มมากเรื่องเนื้อเพลง แบบไรวะ เขียนแต่เพลงรักๆ ใคร่ๆ มันไม่ห้าว ไม่แมน ไม่มีสาระ ไม่ร็อค (เกี่ยว?) อ่านแล้วก็แอบมองบน แบบว่า โทษค่ะ คิดว่าเพลงอย่าง Wherever You Are, Decision, All Mine, Good Goodbye นี่คืออะไรวะคะ คุณ?

ด้าน MV ก็มีคนวิจารณ์ว่าดูแล้วไม่เก็ท มีแบบมาเต้นๆ มันจะใช่เหรอ อะไรงี้ โดยส่วนตัวคิดว่าคงแตกความคิดมาจากประโยคที่ว่า We're doing a dangerous dance ในเพลงน่ะ สำหรับเราแล้ว ไม่คิดว่ามันแปลกหรืออะไรนะ อาจจะเพราะชอบดูรายการ So You Think You Can Dance ดังนั้นก็จะชินกับไอ้การเต้นร่วมสมัยประกอบเพลงแบบนี้อยู่แล้ว

ลองแอบสืบประวัตินักเต้นสองคนใน MV แบบว่าหน้าคุ้นๆ ไม่รู้ว่าเคยมาแข่งในรายการโปรดของเรามั้ย ปรากฏว่าไม่ใช่แฮะ ฝ่ายหญิงชื่อ Charlotte Wilderianne นางเป็นนักเต้นดีเด่นนะ เป็นนักเรียนสายแดนซ์ระดับเกียรตินิยมของ LIPA (Liverpool Institute for Performing Arts) ตอนนี้เป็นนักเต้นอาชีพและนางแบบ ส่วนฝ่ายชายก็คล้ายๆ กัน ชื่อ Jake Moyle เป็นทั้งนักเต้นและนายแบบ แล้ว MV นี้ไปถ่ายกันที่อังกฤษ ก็คงเป็นเรื่องปกติที่จะใช้นักเต้นอังกฤษ

เอาล่ะ เวิ่นเว้อตามสมควรแล้ว พอดีกว่า ที่จริง เขียนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แพลงออกมาใหม่ๆ จนชาวบ้านเขาเอาไปแปลถึงไหนๆ แล้วตอนนี้ลูกๆ ก็ออกทัวร์ไปค่อนประเทศแล้วมั้ง เพิ่งจะมาทำให้จบ ^^' อีแม่มันขี้เกียจก็งี้แหละ แฮร่!

รีวิวแป้งศรีจันทร์แบบย่อๆ

แป้งที่กำลังเป็นที่สนใจของสาวๆ ในขณะนี้ต้องยกให้แป้งศรีจันทร์ค่ะ จึงขอลองของกับเขาบ้าง ในภาพด้านซ้ายคือแป้งฝุ่นโปร่งแสง ส่วนด้านขวาเป็นแป้งพอกหน้าหรือมาส์คค่ะ เวลาซื้อต้องดูดีๆ นะคะ อาจหยิบผิดได้ จำไว้ว่า แป้งฝุ่นคือกล่องสีม่วงค่ะ

แพคเกจที่ปรับใหม่หมด ออกแนววินเทจเก๋ๆ โดยเฉพาะตัวที่เป็นแป้งฝุ่นนั้นมีล็อคกันแป้งหกอย่างดี แถมด้วยพัฟทาหน้าหนานุ่มสีม่วงสวย ทำให้สาวๆ พอใจมากค่ะ เพราะสามารถพกพาไปได้ไม่อายใคร

เท่าที่ลองใช้พบว่าแป้งฝุ่นนั้นดีเลิศ ควบคุมความมันได้นานกว่าแป้งยี่ห้ออื่นที่เคยใช้มา คือระยะเวลาที่หน้าเราจะเยิ้มมันหลังทาแป้งนั้น นานหลายชั่วโมงทีเดียวค่ะ นี่คือทาแล้วไปฝ่าแดดนอกบ้าน นั่งรอเพื่อทำธุระในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีแอร์นะคะ แล้วเป็นวันที่ร้อนสุดๆ ปรากฏว่าแทบจะไม่ต้องเติมแป้งเลย แล้วหน้าก็ไม่ได้ดูมันย่องจนถึงขั้นเจียวไข่ได้ (ปกติเป็นคนหน้ามันสุดๆ ค่ะ) แค่ซับหน้านิดหน่อยก็โอเคแล้ว และข้อดีอีกประการก็คือราคาย่อมเยามาก ตลับเล็กแค่ 139 บาทเท่านั้น หาซื้อง่ายด้วย เพราะวางขายตามร้านสะดวกซื้อทุกแห่ง

ส่วนที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ก็คือ ตัวแป้งจะทายากนิดหน่อย คือต้องใช้วิธีกดลงบนหน้า ไม่ใช่ปาดๆ ทาๆ แบบที่เราชอบทำกัน (ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่ใช่วิธีทาแป้งที่ถูกสักเท่าไหร่) เพราะถ้าทำแบบนั้น ในกรณีที่เราลงรองพื้นด้วย รองพื้นก็จะติดพัฟไปด้วยค่ะ ให้ใช้พัฟแตะแป้งแล้วกดบนผิวเบาๆ นะคะ แล้วค่อยใช้แปรงเกลี่ยตรงที่เราทาหนาเกินไป อีกอย่างที่ต้องระวังก็คือ แป้งจะทำให้หน้าเราขาวขึ้น ดังนั้น ให้ทาแป้งเลยมาถึงคอด้วยค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นมีแต่หน้าขาวๆ ลอยมาแต่ไกล

แล้วด้วยความที่เป็นแป้งฝุ่นแบบโปร่งแสง ก็ทำให้ปกปิดริ้วรอยไม่ได้ดีนัก คือมันกลบไม่มิดค่ะ ถ้าหากว่าผิวคุณไม่มีปัญหา ไม่มีแผลหรือรอยดำ ก็สามารถใช้แต่แป้งเปล่าๆ ทาหน้าได้เลย แต่ถ้ามีจุดที่ต้องปกปิดเยอะ การใช้รองพื้นลงบนผิวก่อน จะช่วยได้มากเลยค่ะ 

ส่วนแป้งพอกหน้าหรือมาส์คก็ใช้ไม่ยากค่ะ คือผสมน้ำแล้วก็ทาทิ้งไว้ แต่ควรทดลองทาแขนทิ้งไว้ก่อนนะคะ เพราะว่ามีน้องบางคนบอกว่าใช้แล้วแพ้ค่ะ อาจจะไม่เหมาะกับคนผิวแห้งเท่าไหร่นัก เท่าที่ลองใช้ดูก็รู้สึกว่าทำให้หน้ามันน้อยลง แต่เนียนขึ้นไหม...อันนี้ยังตอบไม่ได้ค่ะ คงต้องใช้เวลา 

ข้อเสียของมาส์คก็คือทาแล้วหน้าจะขาวมาก เรียกว่าหน้าวอกน่ะค่ะ นึกถึงเวลาเราทาแป้งดินสอพองนะคะ ประมาณนั้นเลย ฉะนั้นถ้าสาวคนไหนมีเพื่อนร่วมห้องนอน คงต้องบอกกล่าวกันก่อนนะคะ ไม่อย่างนั้นมีตกใจแน่นอนค่ะ เวลาผสมน้ำก้ต้องค่อยๆ หยดน้ำลงไปบนแป้ง เคยให้สเปรย์พ่นน้ำ ปรากฏว่าแป้งฟุ้งกระจายค่ะ เลอะเทอะเปล่าๆ สุดท้ายก็คือล้างออกค่อนข้างยาก เพราะแป้งเกาะติดผิวดีมาก ถ้าใช้โฟมล้างหน้าธรรมดาล้าง จะรู้สึกว่าแป้งออกไม่ค่อยหมด อาจจะต้องใช้โลชั่น/ครีม/โฟมสำหรับล้างเครื่องสำอางช่วยค่ะ

จบรีวิวแป้งศรีจันทร์แบบย่อๆ เพียงเท่านี้ค่ะ. ^_^

ครั้งแรกกับการสั่งซื้อหนังสือที่ nstore

ทิ้งการอ่านการ์ตูนหรืองมังงะไปนาน พอกลับมาอ่านใหม่ ก็เลยมีหลายเรื่องที่ต้องตาม "เก็บ" ซึ่งก็หาได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ร้านเช่าการ์ตูนและนิยายขาประจำก็ปิดตัวไปแล้ว เพราะเจ้าของร้านทำไม่ไหว พออายุเยอะเข้า สังขารก็ไม่ให้ ณ ตอนนี้ก็เลยตามอ่านเอาบนเว็บไซต์บ้าง หาซื้อจากร้านยี่ปั๊วหรือร้านใหญ่ที่มีสต็อกการ์ตูนเยอะๆ บ้าง แล้วก็ส่องหาการ์ตูนมือสองจากเว็บไซต์หรือเพจต่างๆ บนเฟซบุ๊ค

แล้วก็มีเหตุให้สั่งซื้อการ์ตูนจากร้านค้าออนไลน์สองแห่งในเวลาไล่เลี่ยกัน จึงอดไม่ได้ที่จะนำมาเปรียบเทียบ เรื่องต่อไปนี้คือประสบการณ์ตรง บางอย่างที่เรารู้สึกว่าไม่ดี คนอื่นอาจจะเฉยๆ ก็ได้ เรียกว่าอ่านแล้วก็ใช้วิจารณญาณกันเองแล้วกัน

มาว่ากันที่ nstore ก่อน เพราะโปรโมชั่นดูดี แล้ว Death Note ก็เป็นการ์ตูนที่สนใจอยากอ่านมานานแล้ว เลยตัดสินใจลองสั่งหนังสือจากเว็บไซต์ในเครือเนชั่นฯ (nstore) พอสั่งหนังสือเรียบร้อย ก็เลือกวิธีจ่ายแบบบัตรเครดิต แต่ขั้นตอนการ varify บัตรยุ่งยากน่ารำคาญและน่าสับสนมากในความรู้สึก ครั้นพอจะเปลี่ยนใหม่เป็นโอนเงินผ่านธนาคาร ก็หาคำสั่งที่จะแคนเซิลไม่เจอ เพราะหน้าเว็บต่อตรงเข้าไปที่ paysbuy เสียแล้วในขั้นตอนการ varify บัตร กลายเป็นว่าเราต้องเข้าเว็บ nstore ใหม่อีกรอบ 

เอ้า ไม่เป็นไร ถือว่าเรางี่เง่าเอง พอเข้าไปใหม่ มองดูในตะกร้าสินค้า ก็เห็นมีแค่ 1 รายการ ก็เลยกดทำรายการต่อจนเรียบร้อย ได้ใบออร์เดอร์และเบอร์บัญชีธนาคารที่ต้องโอนเงินมาเสร็จสรรพ ก็นึกว่าไม่มีอะไรแล้ว จบขั้นตอนแล้ว

ปรากฏว่าลองกลับเข้าไปเช็คที่หน้าของสถานะการสั่งซื้อ พบว่ามีรายการสั่งซื้อถึงสามรอบซ้ำกัน ทุกรายการอยู่ในสถานะรอจ่าย (pending) แถมไม่มีออพชั่นให้แคนเซิลด้วย ทำให้เราอดกังวลไม่ได้ว่า รายการที่สั่งตอนแรก (ไม่รู้ว่างอกมาจากไหนจนกลายเป็นสองรอบ) ซึ่งเลือกจ่ายผ่านบัตรเครดิต แต่เปลี่ยนใจนั้น จะตัดเงินในบัตรไปหรือยัง เพราะการทำเรื่องขอเงินคืน ในกรณีที่ไม่มีการซื้อ แต่ลงบัญชีไปแล้วนั้น น่าจะยุ่งยากอยู่ไม่น้อย จึงเขียนอีเมลไปแจ้งปัญหาถึงผู้ดูแลตามที่อยู่ที่ลงไว้ในหน้าเว็บ 

ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีการตอบกลับในทันทีหรอก เพราะว่าวันที่ทำรายการคือวันหยุด วันเสาร์-อาทิตย์ พนักงานที่ไหนจะมาทำงาน กว่าจะได้เรื่องก็คงวันจันทร์บ่ายๆ เป็นอย่างเร็ว ถึงอย่างนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าทำเว็บไซต์ขายของแล้วไม่ว่างจะรับออร์เดอร์วันเสาร์-อาทิตย์ ก็ควรจะบอกให้ชัดเจนไปเลยว่าวันทำการคือวันไหน จากกี่โมงถึงกี่โมง ออร์เดอร์นอกเวลาทำการจะดีเลย์ประมาณเท่าไหร่ 

ส่วนของ Information, FAQ ในเว็บไซต์ก็ไม่ละเอียดเท่าที่ควร เน้นแต่ข้อมูลเกี่ยวกับ e-book เหมือนไม่สนใจลูกค้าที่ต้องการหนังสือแบบมีตัวตนจับต้องได้ ภาษาที่ใช้ก็ประหลาดพิกล (แน่ใจหรือว่านี่หน่วยงานในองค์กรทำงานสื่อฯ โดยเฉพาะสื่อสิ่งพิมพ์?) บางทีเหมือนเขียนแล้วรู้เรื่องกันอยู่เฉพาะในองค์กร อย่างน้อยคุณก็ควรอธิบายว่าไอ้สินค้าแบบ physical ของคุณน่ะ มันคือหนังสือเป็นเล่มๆ หรือใช้ภาษาไทยดีไหม คนไทยไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษทุกคนนะ ยิ่งเว็บคุณขายการ์ตูนด้วยแล้ว คุณคิดว่าลูกค้ารุ่นเยาว์ของคุณจะเข้าใจกี่มากน้อยกันล่ะ 

หรือควรบอกว่าการจัดส่งของคุณน่ะ ใช้พนักงานบริษัท ไม่ใช่ไปรษณีย์ไทย ลูกค้าจะได้เขียนอธิบายทิศทางของสถานที่รับของเสียหน่อย นี่ถ้าเราไม่เคยบอกรับหนังสือการ์ตูนดิสนี่ย์ของที่นี่ให้น้องมาเป็นปีๆ เราจะรู้ได้ยังไงว่าการจัดส่งของที่นี่เป็นประมาณไหน  (ว่าแต่ไอ้ใบสั่งซื้อที่แจ้งไว้ในเว็บว่าจะส่งไปที่อีเมลของเราน่ะ ยังไม่ได้เลยสักใบนะ จนกระทั่งได้หนังสือแล้วก็ไม่มี มีแต่ใบสั่งซื้อแบบ "physical" ที่พนักงานของคุณปรินท์แล้วแนบกับหนังสือมาให้น่ะ)

โปรโมชั่นส่วนลดก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่น่าโมโห หนังสือเพิ่งวางแผง ก็เอามาลดแบบยกชุดเสียแล้ว คนที่ตามซื้อทีละเล่มบนแผงอย่างเราเห็นแล้วอดเคืองไม่ได้ แปลว่าอีกหน่อยเราไม่ควรซื้อหนังสือในร้านหรือบนแผงแล้วใช่ไหม เพราะถ้าสั่งทางเว็บ จะได้ส่วนลดมากกว่า (แต่ก็จะโดนบวกกลับภายหลังด้วยค่าส่งแพงๆ) หรือรอไปซื้อทีเดียวในงานสัปดาห์หนังสือดีกว่า (ในเว็บมีการใช้คำว่า "โปรฯ เดียวกับงานสัปดาห์หนังสือ" เห็นแล้วคิดถึงป้าย "เงื่อนไขเดียวกับงานมอเตอร์โชว์" ที่ติดอยู่ตามโชว์รูมรถเป็นยิ่งนัก) แล้วบริษัทคุณก็รอรับเงินแค่ปีละสองหนพอ จะเอาแบบนั้นก็ได้เหมือนกันนะ คนอื่นเป็นยังไง เราไม่รู้หรอก เรารู้แต่ว่าตัวเองเป็นลูกค้าที่ไม่ขวนขวาย ถ้ามีให้ซื้อก็ซื้อ ไม่มีให้ซื้อก็ไม่ซื้อ อย่าลืมว่าสินค้าของคุณไม่ใช่สิ่งจำเป็นของชีวิตแบบปัจจัยสี่ อะไรที่ซื้อยากเย็นนัก ชาวบ้านเขาก็ไม่เอา ง่ายๆ แบบนั้นแหละ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นก็น่าเสียดายนะ เพราะเราชอบการ์ตูนของค่ายนี้หลายเรื่อง และรู้สึกว่าที่นี่ให้ความสำคัญในการผลิต ทั้งเรื่องรูปเล่ม กระดาษที่พิมพ์และคุณภาพการแปล เรียกว่าเป็นสินค้าที่น่าซื้ออยู่แล้ว 

อ้อ! ยังไงก็ต้องชมพนักงานที่ติดต่อกับเรานะ อย่างน้อยก็รู้สึกว่าเอาใจใส่ลูกค้าตามสมควร และการตอบกลับลูกค้าถือว่ารวดเร็วใช้ได้ นั่นอาจจะเป็นส่วนที่ดีที่สุดของร้านออนไลน์ร้านนี้ ถ้าให้เราสรุปจากประสบการณ์ครั้งแรกครั้งนี้ เราคงบอกว่า เว็บไซต์ไม่เลว ระบบสั่งซื้อห่วย โปรโมชั่นน่าโมโห แต่พนักงานโอเค 

แต่ก็นั่นแหละนะ คิดว่าบ่นไปก็เท่านั้น เจ้าของร้านอาจจะไม่สนใจลูกค้ากระจอกๆ แบบเราสักเท่าไหร่หรอก