The Numbers Station : หนังที่ไม่ได้เข้าโรงในไทยของคุณจอห์น

(หมายเหตุ : บทความนี้ย้ายมาจากบล็อกเดิมคือ all about Cusack for Thai fans)

วันศุกร์ที่ 3 พฤษภาคม 2556

วันนี้เปิดหนังสือพิมพ์ไปที่หน้าโฆษณาหนังใหม่เข้าโรง เจอโฆษณาตัวนี้เข้าค่ะ

อันว่าโฆษณาหนังที่มีเขียนกำกับว่า "เร็วๆ นี้" เนี่ย มักจะไม่ได้เข้าฉายโรงใหญ่นะคะ โปรดทำใจว่า เราอาจจะต้องไปรอสอยดีวีดีกันแทน

The Numbers Station เป็นหนังใหญ่เรื่องล่าสุดของคุณจอห์น แต่ดูเหมือนจะไม่ฮอตฮิตเอาเสียเลย ในเรื่องนี้คุณจอห์นแสดงเป็นซีไอเอตกอับที่ต้องพิสุจน์ตัวเองว่า "ยังไหว" โดยรับงานคุ้มครองสาวนักถอดรหัส (มาลิน เอเคอร์แมน) ระดับลับสุดยอดที่จะต้องปฏิบัติการลับในสถานที่ปิดตาย ตามปกติแล้วเป็นงานที่น่าเบื่อ เพราะเหมือนเป็นยามนั่งเฝ้าสถานี แต่แล้ววันหนึ่งก็มีผู้ก่อการร้ายที่ต้องการชิงข้อมูลสำคัญบุกเข้ามาแบบเงียบๆ พระเอกก็ต้องพานางเอกหนีตามสูตรค่ะ

เป็นหนังระดับกลางๆ นะคะ คือดูก็ได้ ไม่ดูก็ได้ คนเขียนพอจะมองเห็นว่าทำไมคุณจอห์นถึงรับเล่น แต่หนังโดยรวมมันจืดเสียจนหาจุดเด่นไม่ได้ค่ะ

Love & Mercy

(หมายเหตุ : นี่เป็นการย้ายบางบทความมาจากบล็อก all about Cusack for Thai fans ที่หลังๆ คนเขียนไม่ได้อัพเดทแล้วค่ะ ไม่ใช่ว่าไม่รักคุณจอห์นแล้ว แต่คือขี้เกียจ 555)

Love & Mercy หนังใหม่ล่าสุดของคุณจอห์นกำลังจะเข้าฉายในวันที่ 18 มิถุนายน 2558 นี้ค่ะ เป็นหนังชีวประวัติของ ไบรอัน วิลสัน สมาชิกคนสำคัญของวง The Beach Boys ที่เป็นวงดนตรีชื่อดังของสหรัฐฯ ในยุคเดียวกับ The Beatles และ The Rolling Stone ค่ะ 

หนังไม่ได้เล่าเรื่องของ วิลสัน ตั้งแต่เกิดจนแก่หรอกนะคะ เป็นลักษณะของการตัดภาพให้ดูชีวิตช่วงรุ่งเรืองที่สุดของเขาสลับกับชีวิตหลังจากนั้น ซึ่งเขาล้มป่วยเป็นโรคจิตเภทและหวาดระแวง แถมโชคร้าย ไปเจอหมอไร้คุณธรรม วางยาจนเขาแทบจะเป็นบ้าไปจริงๆ จนกระทั่งมาเจอผู้หญิงคนสำคัญในชีวิตของเขา ซึ่งต่อมาก็กลายเป็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่อยู่ด้วยกันจนถึงวันนี้

คนเขียนย่องไปดูรอบพิเศษมาแล้ว หนังยาวทีเดียวนะคะ อิงรูปแบบหนังสารคดีเป็นบางช่วง ซึ่งอาจจะน่าเบื่อสำหรับบางคน โดยเฉพาะคนที่ไม่ใช่แฟนเพลงวง The Beach Boys แต่โดยรวมๆ แล้วเป็นหนังที่ดีเรื่องหนึ่งค่ะ พอล ดาโน ที่แสดงเป็น วิลสัน ในวัยเยาว์เล่นดีมากๆ ค่ะ ถ้าไปค้นดูรูปเก่าของ ไบรอัน วิลสัน จะพบว่าเขาดูคล้าย วิลสันตอนหนุ่มๆ มาก คุณจอห์นก็เล่นดีค่ะ แต่บทของเธออาจจะเรียบกว่า สำหรับคนที่ไม่ได้ติดตามงานของเธอก็อาจจะรู้สึกเหมือนไม่ได้แสดงอะไร แต่คนที่ดูหนังเกือบทุกเรื่องของเธอจะเห็นเลยว่าเธอทิ้งคาแรคเตอร์ตัวเองไปเยอะมาก แล้วพยายามเป็น วิลสัน จริงๆ 

แอบหมั่นไส้เล็กน้อยกับคำโฆษณา/คำวิจารณ์ที่บอกว่า เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดในชีวิตของ จอห์น คูแซค แหมๆๆ ไม่เคยดูหนังเรื่องอื่นของเธอหรือไง เอา High Fidelity ไปไว้ไหนกันคะ คุณ หรือว่าเกิดไม่ทัน? (เอ๊ะ นังแม่ยกนี่ เขาชมนะ ยังจะเรื่องมาก ^^)

อ้อ แล้วนามสกุลของเธอน่ะ "คิว" แส็ค นะคะ ไม่ใช่ "คู" แซค. ;)

รีวิวแบบสั้นๆ : Frame Punch Board / We R Memory Keepers

เป็นพวก “ติดกรอบ” ค่ะ ชอบอะไรที่เป็นกรอบ เป็นช่อง ดังนั้น พอเห็นอุปกรณ์ทำกรอบรูป - Frame Punch Board ของ We R Memory Keepers วางขายในร้านแบบสดๆ ร้อนๆ ก็เลยไปถอยออกมากับเขาหนึ่งเครื่อง ขนาดกำลังดีนะคะ ประมาณ 11 x 28 ซม. หน้าตาแบบนี้เลยค่ะ

ในแพคเกจจะมีคู่มือการใช้มาให้ด้วย เป็นกระดาษพับทบแบบนี้ค่ะ

เท่าที่ลองใช้ดูก็โอเคนะคะ แต่จะคุ้มราคาไหม -- อันนี้ไม่ค่อยแน่ใจ ขึ้นอยู่กับการใช้งานของแต่ละคน จะเล่าให้ฟังแล้วกันค่ะว่าชอบหรือไม่ชอบอะไรบ้าง

เริ่มจากสิ่งที่ชอบประการแรกคือ ในความรู้สึกของเรา การใช้งานไม่ยุ่งยากเท่าการใช้เครื่องไดคัทในแง่ที่ว่า ไม่ต้องใช้แม่แบบในการตัดกระดาษ ต้องรองแผ่นโน่น นี่ นั่น เยอะแยหลายสิ่ง แค่สอดมุมกระดาษเข้าไปตามจุดที่กำหนด ก็กดใบมีดตัดมุมได้เลย แล้วก็ไม่ต้องเสียเวลาแงะกระดาษออกจากแม่แบบได้คัทด้วย

ประการต่อมาคือสามารถทำกรอบได้หลายไซส์ ไม่จำกัด (แต่ความกว้างของขอบของกรอบรูปมีจำกัด) แม้ว่าในคู่มือจะบอกว่าทำกรอบรูปได้ตั้งแต่ขนาด 2 นิ้วถึง 12 นิ้ว แต่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาสำหรับกระดาษที่ใหญ่กว่า 12 นิ้ว เพราะตัวเครื่องทำงานโดยอาศัยแค่ส่วนที่เป็นมุมกระดาษ แต่ถ้ากระดาษเล็กกว่า 2 นิ้ว ก็อาจจะมีปัญหาได้ค่ะ เพราะช่องที่เกิดจากการเจาะมุมด้านในนั้นมีขนาดใหญ่พอสมควร

ประการที่สามที่ชอบมากก็คือ สามารถตัดมุมโค้งของขอบด้านในได้ เท่าที่นึกออก ยังไม่มีเครื่องไหนทำได้แบบง่ายๆ ขนาดนี้ นอกจากตัวไดคัท ซึ่งมีขนาดจำกัด เพราะไดคัท 1 ชิ้น ก็จะตัดได้ 1 ขนาดตามแบบเท่านั้น แล้วเจ้าเครื่องนี่ยังปรับได้ คือจะตัดกรอบรูปแบบที่มีขอบเท่ากันทุกด้านก็ได้ หรือจะเป็นแบบที่ขอบล่างหนากว่าขอบบน (หรือสลับกัน) เพื่อเอาไว้ตกแต่งหรือเขียนโน้ตสั้นๆ คล้ายกรอบรูปโพลารอยด์ก็ได้ค่ะ

อะ ใส่รูปให้ดูกันหน่อยว่าจะได้ผลงานประมาณไหน จริงๆ แล้วกรอบรูปไม่ได้เบี้ยวนะคะ เราถ่ายรูปเบี้ยวเอง 555

ทีนี้จะเล่าถึงสิ่งที่ไม่ค่อยจะชอบบ้าง
- ต้องจับกระดาษดีๆ ให้ได้มุมเวลาตัด ไม่อย่างนั้น งานจะออกมาไม่ค่อยเรียบร้อย มีเบี้ยวบ้าง อะไรบ้าง เพราะตัวไกด์มุมไม่ได้ยาวมาก ปัญหาก็คล้ายๆ กับเวลาเราใช้พวก Corner punch อื่นๆ นั่นแหละ ถ้าจับกระดาษไม่ดี ก็จะตัดออกมาเบี้ยว ไม่ได้มุมเป๊ะ
- ตัวตัดขอบด้านตรง ไม่เวิร์คเลย เป็นปัญหาต่อเนื่องจากข้อที่แล้ว ถ้าเรากดตัดมุมกระดาษเบี้ยว ตัวตัดขอบตรงก็จะตัดได้ไม่เนี้ยบ (จุดที่ 1, 2, 4 ในรูป) แล้วถ้ากดใบมีดแบบไม่ได้ดูให้ดี ก็อาจจะตัดเลยหัวมุมกรอบรูปไปได้ แบบในรูป ตรงจุดที่ 3 ตรงนี้แนะนำว่าให้เก็บเนี้ยบด้วยแท่นตัดกระดาษหรือคัตเตอร์ดีกว่า ที่จริงเขาก็มีคำเตือนเรื่องนี้ในคู่มือค่ะ ว่าอาจจะเกิดรอยตัดที่ไม่ตรงได้ ให้ใช้กรรไกรเล็มเอา

- ตัวตัดมุมโค้งด้านนอกอาจตัดเบี้ยวได้ ถ้าต้องการกรอบรูปมุมมน(ด้านนอก) แนะนำให้ตัดมุมด้านนอกก่อนเลย เพราะถ้าไปตัดมุมหลังจากเจาะช่องตรงกลางออกไปแล้ว จะทำให้เราตัดมุมพลาดได้ (จุดที่ 5) ถ้าเผลอออกแรงดันกระดาษเข้ามุมมากเกินไป หรือถ้าอยากได้งานเนี้ยบจริงๆ ก็ควรใช้ตัวตัดมุม เช่น corner chomper ไปเลยดีกว่า
- ใช้งานยาก ในแง่ที่ว่า ถ้าต้องการกรอบรูปที่มีขนาดเท่านี้เท่านั้นเป๊ะ ต้องคำนวณไซส์กระดาษเผื่อส่วนที่เป็นขอบรูปก่อน (แต่ในคู่มือก็จะมีบางไซส์ที่คำนวณมาให้แล้ว)

นอกจากนี้ก็ยังมีเรื่องอื่นๆ ที่ควรระวัง เช่น ควรทดลองตัดด้วยกระดาษสำรองก่อนจะใช้กระดาษจริง เพื่อดูว่าเราพอใจไหมกับขนาดที่ได้ แล้วก็ควรใช้กระดาษที่หนาสักหน่อย อย่างน้อยก็น่าจะ 100 แกรมขึ้นไป เพราะถ้าใช้กระดาษบางเกินไป อาจจะทำให้ตัดกระดาษเบี้ยวได้ง่าย เนื้อกระดาษก็มีผลนะคะ ถ้าเนื้อหยาบ เราก็จะได้งานที่ไม่เนี้ยบ มีขุยเยอะ

เจ้าเครื่องนี้วางขายในเมืองไทยในราคาต่อเครื่องคือ 1500 บาทโดยประมาณ โดยส่วนตัวคิดว่า ถ้าไม่ได้ชอบทำกรอบรูปจริงๆ หรือใช้งานกรอบรูปจากกระดาษทีละมากๆ ก็อาจจะไม่คุ้มค่ะ

ทำบราวนี่ด้วยเตาไมโครเวฟ

มีอยู่วันนึง ไปเดินซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ตห้างดังแถวบ้าน ก็ให้บังเอิญเจอเจ้าสิ่งนี้ => แป้งขนมสำเร็จรูปที่จั่วหัวไว้ว่า "Browine in a cup"

ป้าดดดด เข้าทางเรยยยย อะไรที่มันง่ายๆ เร็วๆ แบบเน้ ถูกใจแม่บ้าน wannabe อย่างเรายิ่งนัก ว่าแล้วก็สอยมาหนึ่งซอง ราคาก็เอาเรื่องอยู่นะ คือซองละ 45 บาท ถ้านึกถึงว่าเราไปซื้อขนมบราวนี่ที่เขาทำสำเร็จเรียบร้อยแล้ว ยี่ห้อระดับกลางๆ ไม่ใช่หรูหราไฮโซฯ ชิ้นนึงก็ราคาประมาณนี้แหละ แถมไม่ต้องมานั่งทำเองด้วย 

สิ่งที่ต้องเตรียม

1. แป้งขนมสำเร็จรูป

2. เนย หรือ น้ำมัน (หน้าซองไม่ได้ระบุว่าเป็นนำ้มันอะไร ก็ใช้น้ำมันพืชนั่นแหละมั้ง ส่วนเราเลือกใช้เนยเพราะคิดว่ามันน่าจะหอมกว่า)

3. น้ำเปล่า

4. ถ้วยกาแฟแบบที่เข้าเตาไมโครเวฟได้

จากนั้นก็ผสมส่วนผสมตามขั้นตอนที่บอกไว้หน้าซอง โดยเริ่มจากเติมน้ำประมาณ 4 ช้อนคาวและเนย (หรือน้ำมัน) 1 ช้อนคาว ลงในถ้วยกาแฟ นำไปเข้าเตาไมโครเวฟ 20 วินาทีหรือจนกว่าเนยจะละลาย จากนั้นเติมแป้งบราวนี่ลงไปในถ้วย ใช้ช้อนคนให้เข้ากัน (ผสมแป้งเสร็จแล้ว จะใส่ส่วนผสมอื่นๆ เช่น ถั่ว, ชอคโกแลต, ผลไม้แห้ง ลงไปด้วยก็ได้) นำเข้าเตาไมโครเวฟอีกครั้ง ใช้เวลาประมาณ 1 นาที หรือจนกว่าเค้กจะสุก ตามสูตรเขาบอกว่าใช้ความร้อน 800 วัตต์ ถ้าเตาของใครแรงไม่ถึง ก็อาจจะใช้เวลามากกว่านี้

พอทำออกมาแล้ว หน้าตาก็พอกินได้ ประมาณนี้

ส่วนรสชาติก็พอได้นะ ไม่ได้เลวร้าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะอร่อยเลิศเลอ เราใส่ช็อคโกแลต M&M ลงไปด้วย พอเข้าเตาแล้วปรากกว่าสีเคลือบมันละลายออกหมด ถ้าตะกุยดูด้านล่างก็อาจจะดูไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ ดังนั้นแนะนำว่าใช้ช็อคโกแลตแบบที่ไม่เคลือบสีจะดีกว่า หรือใส่ถั่วกรุบกรอบ น่าจะอร่อยดีไปอีกแบบ

ในความเห็นส่วนตัว คิดว่าแป้งสำเร็จรูปแบบนี้ เหมาะสำหรับคนที่อยากเล่นทำกับข้าว/ขนมชั่วครั้งชั่วคราว (แบบเรา) แต่ทำไม่ค่อยเป็นและขี้เกียจซื้อส่วนผสมเยอะแยะยุ่งยาก แบบเอามาลองทำให้พอหายอยาก สมใจแล้ว ฟินแล้ว ก็ไปทำอย่างอื่น ^^'

อีกอย่างก็คือเหมาะสำหรับคนที่แพ้กลูเตน (โปรตีนชนิดหนึ่งในข้าวสาลี, ข้าวบาร์เลย์, ข้าวไรย์) แต่อยากกินบราวนี่ ซึ่งเบเกอรี่ที่ไม่มีกลูเตนในบ้านเราก็หาได้ยากอยู่นะ เพราะว่าเจ้าซองที่เราซื้อมานี้ มีป้ายกำกับหราอยู่หน้าซองเลยว่า 100% Gluten Free ดังนั้น คนที่แพ้กลูเตนก็กินขนมบราวนี่ยี่ห้อนี้ได้ นอกจากนี้ยังมีตราฮาลาล HACCP Certified รับรองอาหารสำหรับชาวมุสลิม ดังนั้น พี่น้องมุสลิมก็กินได้เช่นกัน

ส่วนเรานั้น หลังจากได้ทดลองทำจนสมใจแล้ว ก็กลับไปซื้อเขากินต่อไป แฮร่!

คิดจะขายของออนไลน์ อย่าประมาทเรื่องภาษี

เชื่อว่ามีหลายคนที่ชอบทำงานฝีมือใฝ่ฝันอยากมีร้านขายงานฝีมือเป็นของตัวเอง ซึ่งสมัยก่อนไม่ใช่เรื่องง่ายนัก เพราะการลงทุนเปิดร้านขึ้นมาสักร้าน ต้องใช้เงินไม่น้อย แต่ปัจจุบันทำได้ง่ายกว่านั้นเยอะ โดยการย้ายหน้าร้านไปไว้บนเครือข่ายอินเทอร์เน็ต ซึ่งลงทุนน้อยกว่ามาก แม้จะมีความเสี่ยงว่าลูกค้าอาจจะมีน้อยกว่าการเปิดร้านจริงๆ ยิ่งอยู่ในยุคของเฟซบุ๊คและอินสตาแกรมด้วยแล้ว การขายของออนไลน์ยิ่งทำได้ง่ายมากๆ

แต่ระยะหลังนี้ได้เห็นคนรู้จักที่ขายของออนไลน์เริ่มมีปัญหาเรื่องภาษี คือไม่ได้เข้าระบบการเสียภาษีอย่างที่ควรจะเป็นนั่นเอง เมื่อสรรพากรตามเจอ ก็ย่อมต้องโดนตรวจสอบเป็นธรรมดา โดยเฉพาะร้านที่ขายดี มีแฟนเพจหรือมีคนติดตามเยอะ ก็จะโดนเพ่งเล็งเป็นพิเศษ

เท่าที่คนเขียนพอจะรู้มาบ้าง เพราะว่าอยู่ระหว่างชั่งใจว่าจะเปิดร้านออนไลน์กับเขาดีหรือไม่ ก็คือว่า ไม่ว่าคุณจะตั้งบริษัทหรือไม่--ภาษาทางกฎหมายคือไม่ว่าคุณจะเป็นนิติบุคคลหรือบุคคลธรรมดา เมื่อมีรายได้เกิดขึ้น ต้องแจ้งสรรพากรค่ะ เพื่อเสียภาษีตามกฎหมาย ต่อให้รายได้ไม่ถึงขั้นที่ต้องเสียภาษี เราก็ต้องแจ้งค่ะ ไม่อย่างนั้นอาจจะโดนข้อหาหลบเลี่ยงภาษีได้ แล้วการโดนเรียกตรวจสอบย้อนหลังเป็นเรื่องยุ่งยากมากๆ ดี-ไม่ดี อาจจะต้องจ่ายค่าปรับด้วย เพราะฉะนั้นทำให้ถูกต้องตั้งแต่แรกดีกว่าค่ะ

ถ้าสมมติว่าคุณขายของเป็นงานอดิเรก ปริมาณสินค้าไม่มาก รายรับตรงนี้ไม่เยอะ ก็ไม่ต้องกลัวค่ะว่าเราจะโดนขูดรีดภาษี เพราะอัตราการเสียภาษีบ้านเรานี่...ถ้าเทียบกับเมืองนอก ขอบอกว่าไม่ได้โหดร้ายอะไรเลยค่ะ เท่าที่ทราบตอนนี้ รายได้ระดับที่ต้องเสียภาษีและต้องจดทะเบียนภาษีมูลค่าเพิ่มคือ 1.8 ล้านบาทต่อปีค่ะ นั่นคือถ้าคุณขายของได้ไม่ถึง 150,000 บาทต่อเดือน คุณก็ไม่ต้องเสียภาษี (แต่ต้องแจ้งรายได้นะคะ) โดยในกรณีที่เป็นบุคคลธรรมดา คือไม่ได้ตั้งเป็นบริษัทหรืออะไร เราก็ยื่นภาษีโดยใช้แบบ ภงด. 90 ได้ค่ะ โดยรายได้ตรงนี้จะอยู่ในมาตรา 40 (8) นะคะ ถ้าจำไม่ผิด สำหรับคนที่มีรายได้จากการขายของมากหน่อย ไม่อยากเสียภาษีรวดเดียวเยอะๆ ก็ไปยื่น ภงด. 94 ได้ทุกครึ่งปีตามกำหนดของกรมสรรพากรค่ะ คล้ายๆ เป็นการแบ่งจ่ายค่ะ

มีข้อควรระวังอย่างหนึ่งที่เตือนๆ กันมาค่ะ สำหรับคนที่เป็นมนุษย์เงินเดือนด้วยหรือมีรายได้ทางอื่นด้วย นอกเหนือจากการขายของออนไลน์ คือให้แยกบัญชีที่รับเงินเดือนออกจากบัญชีที่ใช้รับโอนเงินลูกค้าของเรา คือใช้คนละบัญชีกันค่ะ เพราะเวลาตรวจสอบรายได้ตรงนี้ สรรพากรจะถือว่าเงินที่เข้าบัญชีทั้งหมดของเรา (ตามที่แจ้งไว้บนเว็บไซต์) คือรายได้จากการขายค่ะ เว้นแต่เราจะมีหลักฐานยืนยันว่าไม่ใช่ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะตัดปัญหาและความยุ่งยากโดยการแยกบัญชีไปเลยดีกว่า

สำหรับคนที่มีเว็บไซต์ แนะนำให้ไปจดทะเบียนเป็นผู้ประกอบการอิเล็กทรอนิกส์ที่กระทรวงพาณิชย์ด้วยเลยค่ะ จะยิ่งเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับเราว่าเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ถูกต้องตามกฎหมาย มีที่มาที่ไป ไม่ใช่แก๊งต้มตุ๋น ลูกค้าจะยิ่งวางใจใช้บริการค่ะ ส่วนคนที่เปิดขายเฉพาะบนเฟซบุ๊คหรืออินสตาแกรม ตรงนี้ยังไม่แน่ใจว่าจะมีการรับจดทะเบียนหรือไม่นะคะ (แต่ที่แน่ๆ คือสรรพากรเริ่มตามรอยผู้ค้าบนสองเครือข่ายใหญ่นี่แล้วนะคะ ใครยังไม่เคยยื่นภาษีก็รีบไปยื่นเสียเลยค่ะ) เอาไว้ถ้ามีรายละเอียดเพิ่มเติม จะมาเขียนบอกกันอีกทีค่ะ

ข้างล่างนี้มีลิงค์ที่อธิบายเกี่ยวกับภาษีและการขายของออนไลน์ได้ละเอียดพอสมควร ลองอ่านกันดูนะคะ
http://www.ksmecare.com/Article/65/27814/การค้าออนไลน์กับการเสียภาษีอย่างถูกต้อง

อันนี้แถมค่ะ เป็นกระทู้ในพันทิพ แบบสั้นๆ ค่ะ แต่น่าจะให้ภาพรวมได้ดีพอสมควร
http://pantip.com/topic/31068641

สุดท้ายคงต้องบอกว่า การเสียภาษีเป็นหน้าที่ตามกฎหมายของประชาชนค่ะ ไม่ว่าเราจะโอดครวญหรือรู้สึกว่าแฟร์หรือไม่แฟร์ยังไง ก็ต้องยอมรับความจริงตรงนี้ค่ะ ^^

กล่องยาแปลงโฉม

บังเอิญเป็นคนชอบแหวน ชอบซื้อและชอบสวม จนบัดนี้ทำแหวนพังไปไม่รู้กี่วงแล้ว แต่ก็ยังไม่เข็ด ยังคงหาแหวนวงใหม่มาสวมติดนิ้วอยู่ได้เรื่อยๆ ปัญหาที่ตามมาก็คือไม่มีที่จะเก็บแหวน กล่องเครื่องประดับหรือ Jewelry Box ส่วนใหญ่ก็ช่างมีขนาดจุ๋มจิ๋ม ไม่พอเพียงต่อการเก็บงำคอลเล็คชั่นแหวนที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ - -" นอกเหนือไปจากราคาแพงโฮก อันตรายต่อกระเป๋าเงินของเราอย่างยิ่ง

แต่แล้วพระเจ้าคงเห็นใจ เมื่อวันก่อนแวะไปรับของที่ร้านขายอุปกรณ์สแครปบุ๊คเจ้าประจำที่เซ็นทรัลพระรามเก้า ลองแวะไปเดินเล่นในร้าน Komonoya (เป็นร้านขายทุกสิ่งอย่างในราคา 60 บาท คล้ายๆ ร้าน Daiso) ที่อยู่ชั้นเดียวกัน แล้วสายตาก็ไปพบกับเจ้ากล่องใส่ยาหน้าตาบ้านๆ แต่มีช่องใส่ยาเยอะมาก สำหรับคนขี้ลืม จะได้จัดยาเป็นชุดๆ ไว้กินทุกวันตามเวลาที่เขียนไว้ตามช่องบนกล่อง หน้าตาแบบนี้ล่ะจ้า
จึงตัดสินใจจ่ายไป 60 บาท รับกล่องยากลับบ้าน แล้วนำมาแปลงโฉม ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย เพราะกะว่าจะอาศัยเจ้า Masking Tape หรือบางทีก็เรียกกันว่า MT Tape, Washi Tape เทปกาวพิมพ์ลายแสนสวยที่กำลังฮิตในหมู่สาวๆ มาเป็นผู้ช่วย

เริ่มแรกก็ต้องขูดตัวหนังสือบนกล่องที่เห็นอยู่ตรงขอบด้านซ้ายกับด้านล่างออกไปก่อน ที่ต้องขูดออกก็เพราะว่าวาชิเทปที่เราจะใช้คราวนี้ (ลายจุดหลากสี) มีพื้นสีอ่อนและเนื้อเทปค่อนข้างโปร่งแสง ถ้าติดทับลงไปเลยก็จะมองทะลุไปเห็นตัวหนังสือบนกล่องได้ลางๆ

สำหรับการขูดตัวหนังสือออกก็ทำไม่ยากหรอกค่ะ ใช้สันคัตเตอร์หรือสันไม้บรรทัด (ของเราใช้สันฟุตเหล็ก) ขูดตัวหนังสือออกไป ไม่อยากให้ใช้ด้านคมนะคะ เพราะเดี๋ยวจะขูดขีดผิวกล่องจนเป็นรอยมากเกินไป เสร็จแล้วเช็ดผงสีที่ถูกขูดออกให้สะอาด อาจจะยังเห็นรอยหมึกจางๆ บนผิวกล่อง แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะพอเราติดเทปลงไปก็จะมองไม่เห็นแล้ว

ถัดจากนั้นเราก็เลือกวาชิเทปลายที่เราชอบ ติดลงไปตรงขอบซ้าย-ขวาและด้านล่าง ตัดและเก็บมุมเทปให้เรียบร้อย แค่นี้ก็ได้กล่องใส่แหวนน่ารักๆ ไว้ใช้ แถมยังใส่ได้ตั้ง 28 วงแน่ะ ^^

ให้ดูอีกมุมหนึ่งแบบชัดๆ หน่อย ^^

การตกแต่งของใช้ง่ายๆ ด้วยวาชิเทปก็จบลงด้วยประการฉะนี้ :)

แปลเพลง Bedroom Warfare (ตั้งชื่อเรื่องมันแบบดื้อๆ งี้แหละ)

ซิงเกิลที่ 2 ของอัลบั้มใหม่ของวงลูกรัก--One OK Rock พอดีว่าเป็นเนื้อภาษาอังกฤษล้วน เลยอยากลองทำดู จากเดิมที่ง่อยรับประทานเมื่อเจอเนื้อเพลงภาษาญี่ปุ่นซึ่งเรามีภูมิความรู้เท่าหางอึ่ง อ่านคันจิได้ไม่ถึง 20 ตัว T.T เอ้า แปะเพลงก่อน นี่ Official MV เนอะ 

ตามด้วยเนื้อเพลง

Bedroom Warfare

Keep your enemies close                                     จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว

Your enemies close                                              เก็บไว้ให้ใกล้ตัว

I cut you off but you're still here                            ฉันตัดขาดจากเธอไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้

You're like a whisper in my ear                             เธอเหมือนเสียงกระซิบข้างหูฉัน

You start soft but you're getting louder                 เริ่มแรกเป็นเพียงเสียงแผ่วเบา และแล้วจึงดังขึ้น

Every hour I feel the power                                  ทุกชั่วโมงที่ผันผ่าน ฉันรู้สึกได้ถึงพลัง

We go hard till the morning light                           เราฟาดฟันกันจนถึงรุ่งสาง

We battle nightly                                                   เราก่อสงครามกันทุกค่ำคืน

(Keep your enemies close…)                               (จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว...)

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Out of nowhere you come back into my life          เธอหวนกลับสู่ชีวิตฉันแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

And I know in the morning we'll be                       และฉันรู้ดีว่าเมื่อถึงตอนเช้า

Nothing more than each other's enemy                เราจะเป็นได้ก็เพียงศัตรูของกันและกัน

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Keep your enemies close                                      จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว

Your enemies close                                               เก็บไว้ให้ใกล้ตัว

It's like I've never had a chance                            ราวกับว่าฉันไม่เคยมีโอกาส (ไม่มีทางสู้)

We're doing a dangerous dance                           เราต่างร่ายรำท่วงท่าที่ร้ายกาจ

It's not a fair fight when you're already naked       ไม่ใช่การต่อสู้ที่ยุติธรรมเลย เมื่อร่างเธอเปลือยเปล่า

Your body language is so persuasive                    ภาษาเรือนกายของเธอช่างเชิญชวน

We go hard 'till the morning light                           เราฟาดฟันกันจนถึงรุ่งสาง

We battle nightly                                                    เราก่อสงครามกันทุกค่ำคืน

(Keep your enemies close…)                                (จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว...)

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Out of nowhere you come back into my life          เธอหวนกลับสู่ชีวิตฉันแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

And I know in the morning we'll be                        และฉันรู้ดีว่าเมื่อถึงตอนเช้า

Nothing more than each other's enemy                เราจะเป็นได้ก็เพียงศัตรูของกันและกัน

Bedroom warfare in the middle of the night          มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

Keep your enemies close                                     จงเก็บศัตรูไว้ใกล้ตัว

Your enemies close                                               เก็บไว้ให้ใกล้ตัว

I cut you off but you're still here                             ฉันตัดขาดจากเธอไปแล้ว แต่เธอก็ยังอยู่ตรงนี้

Bedroom warfare in the middle of the night           มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก
Out of nowhere you come back into my life           เธอหวนกลับสู่ชีวิตฉันแบบไม่ให้ทันตั้งตัว
And I know in the morning we'll be                         และฉันรู้ดีว่าเมื่อถึงตอนเช้า
Nothing more than each other's enemy                 เราจะเป็นได้ก็เพียงศัตรูของกันและกัน
Bedroom warfare in the middle of the night           มันคือสงครามในห้องนอนตอนกลางดึก

เฮ้อ เหนื่อยเว้ย แปลเพลงนี่สิ้นเปลืองพลังงานอย่างยิ่ง โดยเฉพาะอีตอนที่พยายามจะแปลออกมาไม่ให้มันดูตลก (แต่มันก็ยังตลกอยู่ดีป่าววะ? -"-) ดังนั้น บางท่อนจะไม่ได้แปลตรงเป๊ะๆ แบบว่ามีเสริม มีตัด มีแปลเลี่ยง ๆ กันบ้าง อะไรแบบนี้
เช่น  

• We go hard till the morning light  --> go hard นี่คือประมาณว่าไม่มีการออมมือให้ จะบอกว่าเล่นไม้แข็งก็ได้
•  Out of nowhere you come back into my life --> บางคนจะงงนะ แต่ถ้าใส่เครื่องหมาย , ลงกลางประโยค อาจจะเข้าใจง่ายขึ้น --> Out of nowhere, you come back into my life. คือว่าจู่ๆ นางก็โผล่มา พรวดพราดมากันแบบดื้อๆ 
• And I know in the morning we'll be / Nothing more than each other's enemy   --> จริงๆ นี่คือประโยคเดียวกัน "And I know, in the morning, we'll be nothing more than each other's enemy." แต่เวลาพิมพ์เนื้อเพลง เขามักจะตัดให้ลงท่อนที่ร้อง ซึ่งก็จะทำให้เรางงได้ 

ที่จริงแล้วเพลงนี้ไม่ได้เข้าใจยากนะ เพลงอย่าง Lost Star หรือ A Thousand Years ยังจะเข้าใจยากกว่าเสียอีก โดยเฉพาะ Lost Star นี่ มหากาพย์มาก เห็นแปลผิดแปลพลาดกันเยอะ ซึ่งเท่าที่ดู คิดว่าเหตุผลอย่างหนึ่งก็มาจากการพิมพ์เนื้อเพลงแบบที่ว่านั่นแหละ มันทำให้มองรูปประโยคที่ต่อเนื่องกันไม่ออก แล้วก็แปลพลาดกันได้ง่ายๆ

พูดถึงเพลงหน่อยเนอะ เท่าที่ดู ๆ ก็เหมือนมีบางคนไม่ค่อยปลื้ม แบบว่ามันป็อปไป อะไรไป ไม่เหมือนวันโอขุ มันไม่ใช่ ฯลฯ ประมาณนี้ ซึ่งก็คงจะเป็นเพราะรูปแบบและสไตล์ดนตรีที่เปลี่ยนไปเยอะมาก เมื่อเทียบกับงานเก่าๆ เพลงนี้อาจจะแปลกแตกต่างที่สุดล่ะมั้ง แต่เราชอบอะไรที่มันอึนๆ หลอนๆ (ในแง่ของเนื้อเพลง) คือในมุมของเรา ฝ่ายหญิง (ต้องเป็นหญิงสิ ทากะเป็นคนร้อง) เหมือนผีหลอกวิญญาณหลอนมาก นางร้ายนะคะ ไล่ให้ไป ก็ไม่ไป ผู้ชายพยายามจะตัดใจ ชิ่งหนี แต่นางก็วนเวียนกลับมา เป็นความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดที่อีนุงตุงนังวนเวียนอยู่แบบนี้ หาที่จบปึ้งให้ลงตัวไม่ได้

ในอัลบั้มใหม่นี่ เจ้าตัวเล็ก-ทากะจะโดนแฟนเพลงบางคนถล่มมากเรื่องเนื้อเพลง แบบไรวะ เขียนแต่เพลงรักๆ ใคร่ๆ มันไม่ห้าว ไม่แมน ไม่มีสาระ ไม่ร็อค (เกี่ยว?) อ่านแล้วก็แอบมองบน แบบว่า โทษค่ะ คิดว่าเพลงอย่าง Wherever You Are, Decision, All Mine, Good Goodbye นี่คืออะไรวะคะ คุณ?

ด้าน MV ก็มีคนวิจารณ์ว่าดูแล้วไม่เก็ท มีแบบมาเต้นๆ มันจะใช่เหรอ อะไรงี้ โดยส่วนตัวคิดว่าคงแตกความคิดมาจากประโยคที่ว่า We're doing a dangerous dance ในเพลงน่ะ สำหรับเราแล้ว ไม่คิดว่ามันแปลกหรืออะไรนะ อาจจะเพราะชอบดูรายการ So You Think You Can Dance ดังนั้นก็จะชินกับไอ้การเต้นร่วมสมัยประกอบเพลงแบบนี้อยู่แล้ว

ลองแอบสืบประวัตินักเต้นสองคนใน MV แบบว่าหน้าคุ้นๆ ไม่รู้ว่าเคยมาแข่งในรายการโปรดของเรามั้ย ปรากฏว่าไม่ใช่แฮะ ฝ่ายหญิงชื่อ Charlotte Wilderianne นางเป็นนักเต้นดีเด่นนะ เป็นนักเรียนสายแดนซ์ระดับเกียรตินิยมของ LIPA (Liverpool Institute for Performing Arts) ตอนนี้เป็นนักเต้นอาชีพและนางแบบ ส่วนฝ่ายชายก็คล้ายๆ กัน ชื่อ Jake Moyle เป็นทั้งนักเต้นและนายแบบ แล้ว MV นี้ไปถ่ายกันที่อังกฤษ ก็คงเป็นเรื่องปกติที่จะใช้นักเต้นอังกฤษ

เอาล่ะ เวิ่นเว้อตามสมควรแล้ว พอดีกว่า ที่จริง เขียนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่แพลงออกมาใหม่ๆ จนชาวบ้านเขาเอาไปแปลถึงไหนๆ แล้วตอนนี้ลูกๆ ก็ออกทัวร์ไปค่อนประเทศแล้วมั้ง เพิ่งจะมาทำให้จบ ^^' อีแม่มันขี้เกียจก็งี้แหละ แฮร่!